“Boynuna o yeşil fuları sarma çocuk Gece trenlerine binme kaybolursun, Sokaklarda mızıka çalma çocuk, vurulursun…”
Korkusu kalmış içimizde terk edilmiş çocukların
Yitik yüzlü fotoğraflar duruyor siyah-beyaz
Kırık bir vazo masanın ortasında
Yıkık dökük odada
Susuz ve çiçeksiz
Tasını tarağını toplayıp gidiyor gökyüzü tepemizden Korkusunu bırakıyor içimize,
Karanlığını.
Yalnızlık gibi bir şey düşüveriyor yüreğimizden
Korkusu kalıyor içimizde,
Susuzluğu.
Ne vakit insan kalırsa korkusuyla bir başına,
Ve yalnızlığı bir çığ gibi büyüyorsa
Sabahları erken kalkmalı daima
Traş olmalı,
Saçını ve sakalını taramalı
Ve en güzel giysilerle çıkmalı sokağa
Ki gün doğmuyorsa bir daha
Ve inancın kefesi bundan yanaysa
Ve artık ölümse korkunun soğuk adı
Düşüvermişse yüreğimize
Yapacak hiçbir şey kalmamıştır.
Mutluluk adına…
ATİLLA İLHAN
